Ik had één droom.

Heel mijn leven stond hiervan in het teken. Niets of niemand kon mij hier van weerhouden. Mijn droom zal gaan uitkomen. Mijn droom om danseres te worden zal werkelijkheid gaan worden.

Ik weet het nog als de dag van gisteren, ik was 4 jaar oud en daar ging ik dan op naar ‘t kronkelhoes’, ik was eigenlijk veel te jong, maar mijn ouders konden er niet langer om heen, Kris moest gewoon op dansles. Elke dinsdag ging ik heen, ik zat op de dansmariekes en wat vond ik het leuk. Elke dinsdag met heel veel plezier ging ik er naar toe.

Of op mijn kamertje, ik kwam uit school en daar ging ik, op naar boven. Radiootje aan, cd-tje er in van de spice girls, de Backstreetboys of noem het maar, in ieder geval muziek waar ik op kon dansen.

Ik was inmiddels 8 jaar oud. Ik stond een beetje stil. De juf vond dat ik verder was dan de andere meisjes uit mijn dansgroepje en ze belde mijn ouders op met een voorstel. Ze wou dat ik naast het dansen met de meisjes ook alleen zou gaan optreden, solo, helemaal alleen. Papa en mama vertelden mij dit en vroegen mij of ik dit wou, natuurlijk wou ik dit. Ik danste elke dinsdagmiddag met de meisjes en daarna trainde ik zelf nog een uur. En toen was daar die ene dag dat ik voor het eerst alleen op het grote podium mocht staan in ´t kronkelhoes, helemaal alleen mocht gaan optreden voor al die mensen die in de zaal zaten en die allemaal keken naar mij. Wat voelde ik mij goed op dat moment, dit was mijn ´thuis´, hier hoorde ik en dit zal nooit iemand van mij af pakken.

Het was inmiddels 1999 & ik was 9 jaar. Er was een televisieploeg bij mij in het dorp, in Kloosterburen, een klein dorpje in Groningen waar ik opgroeide. Ze maakten een documentaire over Kloosterburen & hadden hierbij een aantal hoofdpersonen die zij volgden. Een boer, een schilder, Kees van de kroeg, Bert van het postkantoor en zo kan ik er nog een paar opnoemen. Ik was aan het trainen in mijn eentje, de muziek werd gestart, er stond een cameraman bij mij, een geluidsman en Ineke (de regiseusse) en ik danste, ik danste alsof ik alleen daar op de dansvloer stond en er niemand om me heen was. Ineke was verliefd, zei ze later.

De volgende dag kwam ik uit school, er werd me gevraagd of ik ook één van de hoofdpersonen wou zijn, dolblij, dit was mijn droom, zal mijn droom om danseres te worden dan uitkomen? Via deze lieve mensen kon ik auditie doen voor een dansschool in Assen, dedication dance. Ik werd aangenomen en ik begon met trainen, hele andere dansen dan dat ik gewend was en ook een paar keer per week moest ik naar Assen, maar wat was ik gelukkig en al snel zat ik in de selectie.

Dansen was mijn uitlaatklep, ik had het niet altijd makkelijk, vooral op school niet, ik werd erg gepest en nadat de aflevering op televisie kwam werd dit nog veel erger. Maar dansen hield me op de been, dansen sleepte mij overal door heen, dansen was mijn leven en dansen zal altijd mijn leven blijven.

Helaas stopte mijn droom om danseres te worden toen ik een jaartje of 16 werd. Er gebeurde op dat moment iets in mijn leven met één van de meest dierbare personen en daar ging mijn volledige focus naar toe.

Er gaat geen dag voor bij, geen moment, geen minuut dat ik niet terug denk aan die tijd. Er gaat geen seconde voorbij dat ik niet met dansen bezig ben. Dansen was mijn leven. Dansen is mijn leven. En dansen zal altijd mijn leven blijven.

Ik heb een hele tijd niet gedanst, ik weet niet zo goed waarom niet eigenlijk? Durfde ik niet? Was het omdat ik wist dat ik nooit meer professioneel zou gaan dansen omdat ik gewoon weg op dit moment al te oud ben? Of was het omdat ik het gevoel had dat ik ging falen? Ik weet het niet….

Vorige week werd er ineens een foldertje in de brievenbus gegooid op mijn werk, die voor me bewaard was en de volgende dag op tafel lag. Dit was het. Dit MOET ik doen. Ik zal dan misschien nooit meer een professionele danseres worden, ik zal dan misschien nooit bij een grote show kunnen gaan dansen, want ja, daar kiezen ze nu echt wel iemand anders voor uit, maar ik kan wel weer mijn droom werkelijkheid laten worden, mijn droom om te dansen. Gewoon te dansen. Me vrij te voelen, mijn uitlaatklep terug te krijgen en het belangrijkste ; thuiskomen.

Lieve Ineke, als jij dit leest, ik ben jou nog alle dagen dankbaar dat jij mij deze kans hebt gegeven, dat jij in mij geloofde en mij dit gegeven hebt. Dank. ❤